Er is slecht nieuws en er is goed nieuws. Het slechte nieuws is dat Dierenasiel Winschoten er mee stopt. Dat wil zeggen verhuizen naar elders dus hier is dat straks niet meer.
Maar als ik die websites zo bekijk word ik daar altijd een beetje somber van. Al die leuke lieve honden die daar zitten. Zucht. Katten en andere dieren vast ook wel, maar ik heb altijd zo mijn voorkeuren waar ik naar kijk.
Fijn hoor, lekker de toerist uithangen op een boot in Amsterdam.
Afgelopen hemelvaartweekeinde was ik daar, en na een fikse wandeling, onder andere over de welbekende Wallen kwamen we uit bij een rondvaartboot, er was nog plek vrij, hij vertrok zo, dus lekker uitrusten en rondkijken.
Ik doe op mijn weblog altijd rechtsreeks verslag van mijn reizen met foto`s en met woorden, de filmpjes die ik maak smeer ik uit over de rest van het jaar.
In de Winschoter toren d`Olle Witte bevinden zich maar liefst 49 klokken, waarvan deze luidklok uit 1773 de grootste en de oudste. Als dit hem is tenminste.
Even kijken wat er op dat briefje staat, even een foto van maken zodat ik het thuis nog eens na kan lezen, en ook maar op mijn weblog zetten. Winkeltje is verhuisd, pand wordt waarschijnlijk gesloopt.
Eens was hier een heg, toen was de heg weg, en nu is het een inmiddels uitgebloeide rozenperkje, in de Rozenstad Winschoten.
Rozenstad en tevens Molenstad, maar daarover een andere keer.
Links de toren zoals die nu is, en rechts zoals hij honderd jaar geleden en de eeuwen daarvoor was. En in het midden achter een replica van de helaas afgebroken watertoren.
De watertoren stond van 1902 tot 1967 aan de Watertorenstraat en op diens plek bevindt zich nu zwembad De Watertoren, waar heel Winschoten en omstreken zijn diploma`s behaald heeft.
En wij hebben dus ons eigen madurodam in de huidige Winschoter toren d`Olle Witte.
Vanaf mijn balkon kan ik altijd goed de tijd in de gaten houden. En nu was ik onlangs weer eens een keer in de Winschoter Toren d`Olle Witte en keek door het uurwerk heen naar mijn balkon.
Mijn balkon is mijn lievelingsplek op aarde. En hoewel ik de mogelijkheid heb daar elke dag te zijn, ben ik daar toch niet elke dag. Gelukkig in de zomermaanden wel.
Ik zie mezelf in de weerspiegeling en zie een nieuwe etalage in Winschoten.
Ik was onlangs een in de Winschoter Toren d`Olle Witte en bekeek de ramen weer eens van de binnenkant.
Dat is al eeuwen en eeuwen hetzelfde en zal er wellicht nog eeuwen en eeuwen zijn, het is al reeds bekeken door vele voorgangers, en vele zullen na mij nog volgen.
Als ik vijftien kilometer noordwaards fiets ben ik bij het geelste dijkgat ter wereld. Aldaar begint de Carel Coenraadpolder, die is honderd jaar en tevens de laatste polder.
En op de dijk staat dit huisje, waar schotten in horen te zitten, die de doorgang af kunnen sluiten mocht dat nodig zijn.
Mocht de zijdijk doorbreken dan is dit er als reserve.
En omdat er momenteel niks in de huisje ligt kon ik er zelf even binnen kijken.
