Vandaag liep ook alles volgens plan. Ik ontwaakte op camping Zeeburg in Amsterdam, net als 25 jaar geleden, toen ik 25 was. Toen was mijn vader bijna 50 en nu ben ik 50.
Ik heb een klacht over de trams van tegenwoordig. Vroeger was het zo dat je boven de ramen en onder het plafond de route fijn kon meelezen. Nu is het zo dat alles op bewegende schermen staat en dan komt er telkens andere informatie bij waar ik niet op zit te wachten.
Vervelend om toch de hele tijd de telefoon te moeten gebruiken, maar ja, vooruitgang is soms ook achteruitgang.
De route van de tram is nu ook heel anders, maar nu kwam ik, middels overstappen, ook waar ik wezen wilde. Daarna een stukje lopen en met de gratis veerboot naar Amsterdam Noord, om aldaar het straatmuseum te bewonderen.
Prachtige graffiti en andere kunstvormen, ooit ontstaan op straat, en nu speciaal voor dit museum gemaakt. Heel groot, heel veel ook, in een oude scheepsdok, en toch ook vrij druk nog.
Daarna middels de veerboot naar het Centraal Station en dan via het Rokin naar de Dam en onderweg een hapje eten. Vervolgens met de tram en overstappen weer terug naar de camping om aldaar nog even fijn van de avond te genieten.
Amsterdam lijkt wel drukker geworden, dit keer geen plastic eendjes winkeltjes gezien, en wat me opviel op de camping is dat er veel meer kinderen lijken te zijn dan voorheen.
De campingpoort van de camping sluit overigens niet vanwege lawaai maar vanwege dat iemand die er niks te zoeken heeft weg blijft. Dat lijkt mij volkomen logisch.
Internet op de Amsterdamse camping Zeeburg is zeer slecht, zo achteraan op het achterste veldje. Dat is een beetje jammer.
Toch is het desondanks toch gelukt om alles volgens planning te laten verlopen. Eerst naar de tramhalte, dat is allemaal hetzelfde als voorgaande jaren, maar de trams hebben allemaal andere routes en andere nummers gekregen. Tram 3 moest ik hebben zodat ik uit kon stappen vlakbij De Nederlandsche Bank. Aldaar kon ik de stadstuin bewonderen en de fototentoonstelling bekeken. Aan de andere kant kon ik het gebouw in, en waar vroeger goud en geld lag opgeslagen is er nu een gratis toegankelijke geldmuseum gevestigd. Alles over de geschiedenis van zowel De Nederlandsche Bank als de geschiedenis van het geld en ook biljetten van over de hele wereld.
Prachtig en interessant, je kon ook overal met je handen aan zitten en er was een audiotour beschikbaar, maar ik koos er voor om niks aan te raken en gewoon wat rond te kijken.
Daarna met tram naar het Leidseplein. Aldaar het kunstwerk ter nagedachtenis van Peter R de Vries bekeken en de muppets verscholen in de gevel van de Stadsschouwburg. En in het American Hotel is tevens de gratis toegankelijke Rob de Nijs fototentoonstelling, met een jonge en ouder wordende Rob. Erg leuk, ook om even door dat hotel te wandelen.
Daarna ergens een hapje gegeten en nog wat rond gewandeld en op tijd naar De La Mar Theater om de musical Malle Babbe te beleven. Dat duurde maar liefst tot elf uur. Het zit zeer goed in elkaar en met rechtstreeks muziek en zang en dans maken ze er een feest van. Het duurde maar liefst tot elf uur.
Vervolgens de tram weer opgezocht en midden in de nacht aankomen op de camping. Mijn toegangspoortcode deed het niet, maar een campingmedewerkster liet me binnen.
Het is gelukt. Om zonder brokken heelhuids met auto en caravan aan te komen op camping Zeeburg in Amsterdam met de voortent er voor. En het is ook gelukt om een foto te maken en deze online te krijgen.
Morgen De Nederlandse Bank, Leidsche Plein en Malle Babbe, als alles volgens plan verloopt.
In Winschoten is het dit hele jaar feest omdat ze 200 jaar stadrechten hebben. Amsterdam viert dit hele jaar dat zij 750 jaar bestaan. Grappig dat onze Marktpleinkerk er al stond voor Amsterdam bestond.
Hoe dan ook, ik ga dit hemelvaartweekeinde de ene stad verlaten om de andere te bezoeken. Ik ga voor de zoveelste keer naar Camping Zeeburg in Amsterdam. Met mijn eigen auto en mijn eigen caravan en ik neem mijn eigen ouders mee.
Dat doen we al sinds het jaar 2000. In dat jaar kocht ik een trekhaak en een caravan en om alvast proef te draaien voor de zomervakantie proberen we het eerst even uit in het hemelvaarweekeinde.
In den beginne was reserveren niet eens mogelijk, later werd het zelfs verplicht! Eén keertje vertoefde ik op een andere Amsterdamse camping, omdat ik te laat was met reserveren en Zeeburg al volgeboekt was.
En we hebben ook wel eens de toen ouder wordende Duitse herder Quandy meegenomen, maar dan kozen we niet voor Amsterdam maar Linschoten en Bunschoten.
En toen het virus kwam gingen we helemaal niet proefdraaien. En vorig jaar besloten om maar weer eens naar Camping Zeeburg te gaan. En dit jaar weer.
En nu is het zo dat ik niet naar de receptie hoef. Als het goed is gaat de slagboom open omdat mijn nummerbord klopt en ik weet al in welk vak ik mag staan.
Ik nam maandagavond even een kijkje. Ik begin het filmpje met de Winschoter Toren d`Olle Witte, ongeveer een kilometer van deze plek. En dan toon ik de knuffels en bloemen die daar liggen en ik zwier een beetje langs de mensen die er staan. En ik eindig met de lichtmast die er neergezet is.
Dat is dus in de nacht verlicht, en pas sinds vandaag staat er camerabewaking.
Hier is op een zaterdagmiddag een auto moedwillig het water in gereden, met een vader en zijn twee kinderen, ze verdronken. Zondag kwam er een Amber Alert en begonnen er zoektochten en pas op dinsdagavond werden ze gevonden.
Na alle narigheid wilde ik eens wat positiefs melden en wel dat de hoeren terug zijn in Winschoten. En meteen zijn er klootzakken die Winschoten even op alle nieuwsmedia negatief in het nieuws brengen.
Drie klootzakken gaan luidruchtig knuffels stelen die buiten liggen er nagedachtenis. Ze pakken de grootste en proppen die in een auto, en dat filmen ze en zetten ze online?
Pardon hoor, dat snap ik niet. Ik snap niet dat iemand uit Beerta voor de camera gaat liegen, en ik snap ook niet dat iemand moedwillig iets gaat jatten puur om te kwetsen en dan wel per se betrapt wil worden.
Gekke wereld hoor.
Gelukkig vond de politie de daders razendsnel en brachten ze de knuffels weer netjes terug.
Hier, nog geen kilometer van mijn huis, is een man met zijn twee kinderen in zijn auto moedwillig het water ingereden en ze zijn verdronken. En op die plek liggen nu duizenden bloemen en knuffels, het is een monument geworden.
Dit is de ongeveer de helft, er stonden mensen voor en de volgende mensen kwamen er ook alweer aan.
Zoek de smurfin!
Ik leg er niks neer, maar ik zal er ook niks wegpakken. Ik snap overigens niet dat er geen bewaking bij aanwezig is.
De laatste sexclub van Winschoten werd vorig jaar gesloten omdat de vergunningen niet in orde waren. Tijdens een controle vluchten dames in de keukenkastjes. En toen werd het gesloten en toen ik in naastgelegen Hotel Restaurant een vergadering had zag het er nog steeds gesloten uit.
Tot me gisteren ineens opviel dat de rode lichten weer branden. En toen ik hedenmiddag mijn vuilnis in de ondergondse container deponeerde op het Marktplein zag ik dat het meubilair van de hoerenkast in de Rozenstraat weer buiten stond.
De club is weer open, de hoeren zijn terug in Winschoten. Ik nam een kijkje alleen van de voorgevel, daar heb ik meer dan genoeg aan.
Het heet nu geen Angel meer, maar Pattaya Thai Winschoten.
Ondanks dat ik er geen gebruik van zal maken vind ik het toch fijn dat ze er zijn, in een stad horen nu eenmaal hoeren.
Gerben plaatste ooit eens een reactie op een filmpje van Quandy in het water nabij natuurgebied Tusschenwegen. Volgens mij was het twitter.
Ik bekeek zijn profiel en kwam er achter dat hij een radioprogramma had op de lokale omroep Dollard Radio. Ik maakte contakt met hem, hij ging op mijn weblog speuren en zag dat ik zijn huis op de foto had gezet.
Toen de Klinker in brand stond zag ik hem voor het eerst.
Later tijdens de Run van Winschoten kwam ik hem weer tegen, toen op de Stikkerlaan. Hij herkende me niet dus stelde ik me even voor. We gingen samen in de radiobus kijken van Simone FM, de dj die daar zat kende hij ook.
Ik luisterde elke week trouw naar zijn programma. Hij presenteerde ook Oldambtpop bij de start van Blauwestad in 2009. Toen ik pas in mijn eigen appartement woonde kwam hij een keer op visite, hij dronk thee. En we gingen ook, samen met nog een vriend van hem, een keer naar Pinkpop.
Een ooit reageerde hij zo uitgebreid dat ik daar weer apart een logje van gemaakt heb.
En toen ging Gerben verhuizen naar Zwolle. Hij ging daar ook weer bij de radio en zich daar vediepen in het studentenleven en verenigingsleven en burgerde goed in.
Hij zei mij eens dat mijn weblog in de toekomst nog wel eens van historisch belang zou kunnen zijn voor de geschiedenis van Winschoten. Ik betwijfel dat.
En zo af en toe google ik nog eens naar Gerben, nooit is er wat te vinden, en ineens blijkt hij al vier jaar dood. Hij werd slechts 29 jaar.
De linkjes verwerkt in de teksten slaan niet per se op het woord waar ze onder staan, dat doe ik nooit, dat merkt u vanzelf wel, ik zeg het er ook nooit bij, maar nu wel even.
Het wordt steeds gekker. Er lopen meer gekken buiten dan er binnen zitten.
Een man uit Beerta heeft voor de televisiecamera van de commerciele zender SBS6 gelogen dat zijn vriendin met de gezochte gebeld had.
Die man gaf heel Nederland hoop. Die man woont in Beerta. Beerta is een dorp. En in dat dorp kent iedereen elkaar.
Dan ga je toch niet op televisie zo`n leugen verkondingen!
Kijk, echte Groninger humor is met een stalen gezicht keihard een leugen verkondigen. Het is ook niet mijn favoriete humor, want ik kan er niet om lachen.
En men zegt wel, wat er ook mag gebeuren, altijd blijven lachen, maar ik vind dat in dit geval het wel gepast is om je bek te houden als je niks te zeggen hebt.
Evengoed, die man uit Beerta is dus al in mekaar geslagen. Dat keur ik natuurlijk niet goed, maar ik vind dat nog wel te begrijpen. Maar wat ik dan weer niet begrijp is dat familie van de dader nu worden bedreigd.
Even voor de duidelijkheid, ik ben niet betrokken en ik ken ook niemand van de betrokenen. Toch spookt er af en toe een gedachte door mijn hoofd om naar van te worden.
Een kilometer van mijn huis is een auto te water geraakt, op klaarlichte zaterdagmiddag. Halverwege zit het Posttil winkelcentrum, daar is het druk, maar daarachter zit een industriegebied. Het is bizar. Het is een doodstille plek daar, maar zo af en toe zal er toch wel iemand langskomen daar. Maar zaterdagmiddag dus niet.
De auto in het water, met een vader en zijn twee kinderen. Ze verdrinken.
Wat allemachtig gruwelijk. Ik kan er niet bij.
Ik zat de vlag halfstok hangen aan de Winschoter Toren. Ik ben nog niet wezen kijken bij de bloemen op de plek maar dat ga ik zeker even doen.
Ze zijn gevonden in het water van de Rensel in Winschoten. Gisteren nog op Opsporing Verzocht en onderweg zag ik ook veel mensen in gele hesjes zoeken. Eerst toen ik van mijn werk naar huis reed en later toen ik de caravan was halen ging ik ook door Beerta.
En vandaag werd ik wakker met dat nieuws, en toen moest de werkdag nog beginnen.
Wat is het leven soms toch zuur.
Nog geen kilometer van mijn huis. Het Journaal opende er in de avond zelfs mee. Het Jeugdjournaal ook:
Ondanks dat ik niemand van de slachtoffers of nabestaanden ken hakt het er toch stevig in. Gaza houdt me bezig, Oekraine houdt me bezig, maar dit is heel dichtbij en zo voelt dat ook.
Het is erg spijtig dat de mensen bekend waren bij de politie en dat het dan toch zo grondig mis is gegaan. Het is ook niet te vatten dat iemand zoiets doet.
Het nieuws haalde Duitsland en Belgie en de commercielen. Een persconferentie rechtsreeks vanuit Winschoten.
Hier zat altijd een Juwelier en die deed ook brillen, nu zitten ze een stukje verderop en doen ze alleen nog maar brillen en in dit pand gaat de chocolaterie zitten, want Chocovin gaat verhuizen.
Voor de chocolada maar ook theezaak daar zat bevond zich daar een Poco Loco winkel.
Toen ik hier kwam wonen keek ik uit op dat pand dat toen dus een Poco Loco winkel was, en de chocolazaak deed er toen ook nog ijs bij en werkten ze schuin onder mij naast de groenteboer en kaaspakhuis.
Dus als ik zeg dat sinds ik hier woon mijn uitzicht nooit hetzelfde blijft bedoel ik niet dat er af en toe een kermis is, maar dan bedoel ik dat panden voortdurend wisselen van eigenaar of huurder met telkens een andere uitstraling.
Dus als ik zeg dat sinds ik hier woon mijn uitzicht nooit hetzelfde blijft bedoel ik niet dat er af en toe een kermis is, maar dan bedoel ik dat panden voortdurend wisselen van eigenaar of huurder met telkens een andere uitstraling.
Dit raamkozijn op het Marktplein is jaren zo geweest en zal nooit meer zo worden.
Gisteren zag ik ineens de oproep tot uitkijken naar vermiste personen op mijn telefoon. Nu is dat wel vaker zo op de lokale app, en meestal lees ik later ook dat er uitsluitsel is, meestal met goede afloop en een enkele keer niet zo goed.
Maar gisteren kwam ik het bericht op meer apps tegen, en ook op radio en tv was er aandacht voor, het betreft een Amber Alert. Dit keer twee kinderen uit Beerta. En Beerta is een dorp ten noorden van Winschoten, vandaar dat ik niet meteen de ernst doorhad. En niet veel later verschijnt ook de naam en foto van de ontvoerende vader.
Vorige maand was het Jeugdjournaal nog in Winschoten vanwege ChatGTP, en nu zijn ze samen met meer media neergestreken in Beerta en komt mijn burgemeester ook nog even aan het woord.
Het idee dat ik zaterdag komend van de TBS open dag over dezelfde wegen gereden heb als deze gek, misschien zelfs wel tegengekomen.
Afgelopen zaterdag was ik met mjn vader naar de open dag van de TBS Mesdagkliniek in Groningen, maar ondertussen ging het feesten in Winschoten vanwege 200 jaar stadsrechten natuurlijk gewoon door.
Op het Isrealplein was een groot dansfestijn en er was Afrikaanse en Braziliaanse muziek, en elders in de stad was het Zuiderveenfestival gaande, maar dat heb ik dus allemaal laten schieten.
Wat ik wel nog meegekregen heb waren de Brandweerwedstrijden. Ik wist dat die vandaag gehouden werden, maar waar precies hielden ze geheim tot de dag zelf. Om half acht, op de oude brandweerkazerne werd de lokatie bekend gemaakt, maar toen wist ik het al, het Marktplein stond vol.
De brandweervaardigheidstoetsen vonden plaats in een hoekje die ik van boven net niet kan zien. Een stuk of achttien korpsen uit heel Nederland deden mee en tot de middag heb ik ze allemaal aan horen komen.
Het was mei 2014 toen ik naar een open dag van een gevangenis ben geweest. En toen al nam ik me voor om ook eens naar een open dag van de TBS kliniek te gaan. Maar ja. Aanmelden kan in april en de open dag is in mei. En elke keer als ik er aan dacht om even op de website te kijken was ik te vroeg om me aan te melden, of te laat. Jaren versteken en dit jaar had ik mazzel.
Ik was op precies het juiste moment op de website om me nog aan te kunnen melden voor de open dag op 17 mei. Ik ga samen met mijn vader.
Het was fantastisch en zeer indrukwekkend.
Ik volgde precies de navigatie van mijn telefoon en zodoende stond ik voor de grote toegangspoort van de Mesdagkliniek in Groningen. Toch druk ik op de bel, want hier weten ze vast wel waar ik wel moet zijn. Een zeer vriendelijke dame sprak door de praatpaal en had mij ook duidelijk in beeld. Ik had een afslag te vroeg genomen, de parkeerplaats is net even verder.
Er was nog plek, we hadden nog ruim tijd om aan te melden in de tent, en we vroegen een sleutel voor een kluisje. Daar ging de telefoon in en andere spullen, en met alleen de paspoort ging ik me melden. Ze vroegen alleen mijn voornaam en zochten daarop op de lijst. Ik kreeg een oranje papieren polsbandje om met het tijdstip dat ik naar binnen mocht. Daarna was er een meneer die me ging scannen met een ding, en nadat ik me omgedraaid had nog een keer. Ik mocht door, mijn vader ook.
Op het plein wachten, in de zon is dat niet erg, en er kwamen nog best wel veel mensen bij. Toen met de groep mee naar binnen, om een filmpje te zien die korter was dan de aankondiging.
TBS is voor na een gevangenisstraf met als doel een terugkeer in de maatschappij, dat dat even duidelijk is. Als eerste gingen we naar een kerk dat een stilteruimte is, daar waren een pastoor en een humanist en soms is er ook een dominee en er is ook een ruimte voor moslims.
Mooi, netjes en sober, niet uitbundig maar wel een vriendelijke uitstraling. Deze ruimte staat los van de rest van de gebouwen, zoals ook de behandeling los staat van de geestelijke gezondheid.
Daarna mocht ieder zijn eigen pad vervolgen, de pijlen en de deuren waarop stond dat die open zijn. Het is een heel groot complex en overal waren medewerkers die je wat kon vragen, en als je niks wilde vragen dan gingen ze je wel wat vertellen.
Heerlijk buiten in het zonnetje kregen we ook nog een demonstratie te zien hoe ze iemand die niet mee wil werken toch ingepakt en wel meekrijgen in een andere cel. Ondertussen kregen veel mensen een lekker gebakje, waaronder ik.
Mijn vader en ik liepen zo traag dat we ingehaald werden door de volgende groep. Dat geeft niks, dat is juist leuk, lekker de tijd nemen. Toen anderen alweer naar de demonstratie gingen kijken werd het pad voor ons rustiger.
In de gymzaal kan gegymd worden, met klimmuur en wel een heel enthausiaste trainer, maar je zo niks met een bal kunnen daarvoor is het te klein. Er zijn ook handenarbeidlokalen en er zijn zelf dingen te koop die de patienten gemaakt hebben.
Het is ook altijd wel leuk om mee te luisteren wat anderen vragen en wat de antwoorden zijn. Ik had er van te voren niet echt een voorstelling van, want ik weet dat het niet echt een gevangenis is. Ik vind het wel een groot complex, en de cellen die we mochten bekijken zijn zoals cellen zijn, klein.
Na een gratis kopje koffie moest je ook nog weer met het paspoort afmelden, alsof ik binnen zou willen blijven, en na leeghalen van het kluisje alsmede het inleveren van de sleutel in de auto een ervaring rijker weer naar huis.
Ik twijfelde of ik wel zou gaan, en ik ben uiteindelijk wel gegaan. Als ik niet was gegaan had ik er niks over medegedeeld.
In deze sketchvolle theatershow brengt Jim Deddes het volledige JOARDY-universum tot leven. Een avond met de hits Harco en Brian Rompoe, zwaar ongefilterd privémateriaal van Jim en meerdere comedyworkshops van Oscar Aerts (GTST en Costa!). Wees er snel bij want DE JOARDY SHOW gaat ziekelijk hard.
Ik keek even op de website en zag dat er nog wel een plekje voor me vrij was. De zaal bleek redelijk gevuld, het balkon bleef wel gesloten, en het was grandioos. Steeds afwisselende stukken en verwarrend op de juiste manier. Het begon om kwart over acht en om half tien was het afgelopen, en na mijn cola liep ik door de Langestraat weer naar huis.
De kermis opbouwen doen ze als ik ook aan het werk ben. De kermis afbreken doen ze in mijn vrije tijd.
Dit was afgelopen november. Na een week heerlijke herrie en plezier wordt alles weer rustig en gaan de atracties naar de winterstalling. Ach ja, inmiddels zijn ze weer verspreid her en der in het land, en wellicht doen ze deze zomer ook Winschoten weer aan.
Vanaf de langste wandel en fietsbrug van Europa kan men kijken naar het stukje A7 vanaf waar je zo ongeveer 130 mag tot aan de Duitse grens, en men kan ook turen over Winschoterdiep.
Voor aanvang van de voorstelling verscheen er een diaserie op beeld. Met onder andere de mededeling dat je niks mag vastleggen, maar dit was voor aanvang, dan mag het nog.
Als ze oude panden slopen, en nog meer oude panden slopen, en dan nog meer oude panden slopen, dan ontstaat er een groot winderig plein.
Honderd jaar geleden al in gebruik. Waarom de Davidster, we kunnen het niemand vragen. Het is welbekend dat er in Winschoten veel Joden gewoond hebben, dus die hebben dit vast en zeker gemaakt. Maar waarom? Waarom niet?
Zo ongeveer vijftig clubs of verenigingen of andere organisaties presenteren zich in het Stadspark van Winschoten. Er loopt een mooie wandelroute langs en er is eten en drinken en vooral heel veel voor kinderen en ik zag ook nog een steltloper en nog een levend standbeeld.
De route was weer iets anders dan vorig jaar, dat zal vast zijn reden hebben. Het weer kon niet beter, en toen ik aankwam begonnen dansschool net met hun optreden en er was zelfs plek om te zitten. Daarna op mijn gemakje de route gevolgd en gekeken wat er zoal te zien is. Ik heb me nergens bij aangesloten, nog wel wat lekkers gehad bij de asielzoekers en de fietscrossers maar laten schieten.
Omdat Winschoten dit jaar al 200 jaar stedelijke rechten heeft is het dit hele jaar feest in de stad. Hedenmiddag speelden maar liefst drie orkesten samen, zo ongeveer 80 mensen, een concert in het hartje van Winschoten op het Israelplein in de buitenlucht.
Vandaag dus een filmpje van vandaag.
Onlangs waren er verspreid door de hele binnenstad allemaal levende standbeelden. Dat was ook erg prachtig om te zien en langs te wandelen of even blijven staan kijken, maar minder geschikt om te filmen, ze staan immers stil. En volgende week zal overal gedanst worden, dat vind ik ook leuk om te zien maar minder om te filmen.
Dit is midden in Winschoten. Het mag er dan niet uit zien als een begraafplaats, het is toch echt wel een begraafplaats die er uit ziet zoals die ooit is achtergelaten alhier te zien op een oude foto.
De Tramwerkplaats,
Na de tweede wereldoorlog zijn trams vervangen door bussen en auto's. De tramwerkplaats verloor zijn functie en werd ingelijfd door de familie Phaff om te gebruiken als opslagplaats voor hun naastgelegen vruchtenwijn- en likeurfabriek (vanaf 1948). Vanaf de jaren '70 was ook de Phaff-fabriek niet meer in gebruik en raakte de oude tramwerkplaats in verval. De tramwerkplaats stond al bijna dertig jaar leeg en in 2007 maakte de gemeente het plan om de gebouwen te slopen. Drie dagen voordat de sloopvergunning zou worden afgegeven werd het voorstel aangedragen om hier een tijdelijk theater te realiseren.
En tegenwoordig staat die fabriek altijd nog leeg, zit er een harbour jazz club in het theatergebouw en in een ander gebouw is de vergaderzaal van de gemeente, tot het nieuwe gemeentehuis af is.
Tijdens het bevrijdingsfestival in Winschoten liep ik een rondje en waar ik geen mensen zag fotografeerde ik.
Mijn weblog is een beetje een rommeltje door het leven heen. Zo om de dag een filmpje van nog geen jaar oud maar er nog niet aan toegekomen om er tussen te frummelen want toentertijd waren er ook al filmpjes van nog geen jaar oud, enzovoort. Tussendoor foto`s met bijschriften en zo af en toe een ongezouten mening, of andersinds iets wat ik online tegenkom en graag even deel.
Maar ik vind het wel altijd leuk om tussendoor dan ook eens superactueel te zijn, bijna rechtsreeks. En om de zesentwintig logjes kijk ik heel ver terug en sluit ik een filmpje in dat ik ooit al eens eerder ingesloten heb. Want ondanks dat een weblog almaar door gaat met steeds maar meer kan de weblogger zelf ook iets in de herhaling gooien, een oud filmpje in een nieuw logje.
Dit was Quandy, mijn herdershond, hij zal, net als zijn voorgangers, nooit worden vergeten.
Vaste bijgewekte tekst:
Quandy leefde van 12 september 2007 tot 20 september 2019. Hij kwam bij ons op 9 november 2007 en vanaf toen ben ik hem wekelijks gaan filmen, later maandelijks. In april2011 was hij dus drie jaar, en dit is dus alweer het zoveelste filmpje in de Quandy Binge Wachting Lijst, waar ze dus uiteindelijk allemaal in gaan komen.
Elke keer als ik in theater De Klinker ben bekijk ik De Tellerlikker, het heeft jarenlang buiten gestaan en staat nu al jaren binnen. Tellerlikkers is één van de bijnamen van Winschoters, ontstaan in een tijd dat men in Winschoten al van borden at, en de mensen uit dorpen in de omgeving vonden dat maar overdreven, die aten rechtsreeks uit de pot.
Het hondje was ooit eens gestolen, toen is er een nieuw hondje gemaakt, het oude hondje werd alsnog terug gevonden, en daarna niks.
Een gedicht in de stad waarvan de schrijver van dat gedicht de naam niet wenst te herinneren. Ik was onlangs in zijn huidige straat in zijn huidige stad aan het werk en heb hem meerdere keren zien lopen, of wat daar voor door moet gaan.
Het oude postkantoor is nu in gebruik voor de zorg en de oude LTS daarachter is nu ook in gebruik voor weer andere zorg.
Het voormalige ziekenhuis is er bijna niet meer.
Na honderd jaar wordt het opgeruimd.
Zie links de toren van de katolieke kerk, honderd jaar verbonden geweest met het katolieke ziekenhuis er achter. Ze willen de oudste delen van het ziekenhuis vooralsnog wel behouden, maar dat is niet het gedeelte op deze foto.
De officiele naam van het babybos is Winschoterbos, aan de rand van de stad.
Dit is een gedeelte van de binnenkant van de Marktpleinkerk.
En dit is de voorgevel.
En nabij de Tramwerkplaats, waar ze honderd jaar geleden de trams onderhielden die toen door de stad reden, is nu de vergaderzaal van de gemeente Oldambt.
Ik heb deze bevrijdingsdag vrij genomen. Bevrijdingsdag is geen officiele vrije dag, ook niet om de vijf jaar, dat ligt aan onze CAO en de regering. Religieuze dagen worden belangrijker gevonden dan dat we bevrijd zijn.
Nu doet mijn werkgever niet zo moeilijk, iemand die vrij wil kan gerust wat van zijn vrije uren spenderen, geen probleem.
Bevrijdingsdag werd in Winschoten nooit zo gevierd, tot een aantal jaar geleden een groep mensen met het idee kwam om alhier ook een bevrijdingsfestival te organiseren. De eerste jaren deden ze dat in het Maintebos, de laatste twee jaar in en rond de Tramwerkplaats. Ik zie het liefst gewoon een podium op het Marktplein, maar wat ik vind kan ik net zo goed onder mijn schoenzolen en op mijn weblog schrijven.
De ochtendprogramering van het bevrijdingsfestival in Winschoten heb ik niks meegekregen, ik ben lekker thuis gebleven om in vrijheid naar de Arbeidsvitaminen te luisteren. Na het middageten heb ik een kijkje genomen bij en in de Tramwerkplaats.
Het was een drukte van belang, vooral ontzettend veel kinderen. Er was een ouderwetse draaimolen en iets met schommelende bootjes. En er was veel eten en drinken en een podium met muziek. Binnen waren workshops bezig.
Het zou de hele middag en avond nog doorgaan, maar zonder mij, ik had het op den duur wel weer gezien.
De Marktpleinkerk ging om zes uur open en van kwart over zes tot kwart voor zeven was daar harpmuziek en werden er gedichten voorgedragen, en ook kaarsen aangestoken. Toen ik binnenkwam kreeg ik een folder in handen gedrukt, zo kon ik de gedichten meelezen en wist ik hoe de harpiste heet en de nummers die ze speelde. Er zaten al best veel mensen maar er was nog plek genoeg, en er kwamen nog meer mensen bij.
Daarna naar het monument op de Venne alwaar een dominee een toespraak hield en er werden kransen gelegd. Iemand uit het publiek werd een beetje onwel en iemand van de techniek haalde er snel iemand van de EHBO bij, daardoor kreeg ik de uitleg van de dominee niet geheel mee.
De route was iets anders dan anders, we kwamen nu langs de Joodse begraafplaats waar davidsterren verbrand werden.
Daarna via de voormalige Synagoge naar het Canadees monument aan het Zuiderveen, alwaar de vlag werd gehesen en daarna tot halfstok werd gezakt. En de taptoe en de twee minuten stilte en weer kransen en bloemstukken en de toespraak van de burgemeester en het Wilhelmus en gedichten door kinderen. Er viel nog een heel licht regenbuitje en er waren ook Duitse burgemeesters en daarna weer met de stoet terug naar de Marktpleinkerk waar ik nog een beker koffie kreeg.
Er hebben ooit 22 Canadezen begraven gelegen aan het Zuiderveen, later zijn ze opgegraven en elders herbegraven en op die plek is nu jaarlijks de herdenking. Dat deden ze toentertijd op hemelvaartsdag, later werd 4 mei pas bedacht.
Winschoten is ook bevrijd door Polen en Belgen, die hebben elders in de stad hun monumenten. Daar zijn in de middag al bloemen gelegd.
Ik vind herdenken wel belangrijk, beseffen dat we in vrijheid leven. En het is een fijn idee dat dit overal in Nederland tegelijkertijd is. Nou ja, in het kader van de zondagsrust hebben enkele zeer gelovige plaatsen het gisteren al gedaan, en dat is ook weer zo fijn aan Nederland, dat kan ook allemaal.
In de gemeente Oldambt wordt op vier mei om acht uur in de avond op tien plekken herdacht.
Vroeger keek ik het altijd op televisie, en zag de stoet altijd voor het ouderlijk huis langskomen. En met mooi weer beluisterde ik de twee minuten stilte op de radio.
Een enkele keer was ik op hondencurus en was het om acht uur net onze beurt en bleef ik twee minuten zwijgend stil staan. En een keer was ik naar Nieuw Beera omdat een nichtje daar een gedichtje mocht voordragen. En ook ben een keer op de Dam in Amsterdam geweest.
En alhier in Winschoten loop ik mee sinds ik op mezelf woon. Vroeger dacht ik dat meelopen meer voor de mensen die iets persoonlijks te herdenken hadden. En ik heb helemaal niks persoonlijks te herdenken.
Toch ben ik stil en herdenk ik, ik heb mijn eigen gedachten en dat hoort zo. En het komt natuurlijk heel goed uit dat het geheel naast thuis begint en weer stopt plus dat het een stille tocht is dus ik hoef met niemand te praten.
