Uit
Henk Schiffmacher Schiffmacher vertelt Tattoo-goeroe kijkt terug op veelbewogen leven.
Henk Schiffmacher is een van de bekendste tatoeëerders ter wereld.
Hij voorzag artiesten als Herman Brood, Willy DeVille, Barry Hay, Ben Saunders, Kurt Cobain, de Red Hot Chili Peppers en vele anderen van huidversieringen.
Zelf omschrijft hij zich als ‘the poor man’s Rembrandt’.
In maart behaalde Schiffmacher de pensioengerechtigde leeftijd en in 2018 zit hij veertig jaar in het vak.
Een mooi moment dus om terug te kijken op zijn veelbewogen leven en zijn ontmoetingen met mensen van diverse pluimage, van de lokale visboer tot de Maori’s in Nieuw-Zeeland, van Lady Gaga tot de laatste koppensnellers in de bush van Borneo.
Schiffmacher vertelt over zijn bizarre, vaak hilarische levensreis.
Of: hoe een zoon van een katholieke slager uit Harderwijk uitgroeide tot internationaal erkend tattoo-goeroe.
De voorstellling zou eerst vorige maand plaatsvinden, maar vanwege een tussentijdse ziekenhuisopname werd het uitgesteld tot nu.
Dit keer was ik niet alleen, ik was samen met Patrick, een min of meer ex-collega, die zelf nogal onder de tatouages zit.
We zouden aanvankelijk in de Rabobankzaal zitten, waar 160 man in kunnen, maar we werden neergezet op een tribune op het hoofdpodium zodat Henk vlak voor ons zou zitten, lekker knus.
Het was een andersoortige voorstelling dan normaal het geval zou zijn, Henk had geen vaste lijn, hij vertelde zijn verhalen naar aanleiding van muziek.
Er zat een gitarist bij, wij moesten de nummers raden en hij ging er dan over vertellen.
Hij droeg voor de pauze een hoed, en een tuinbroekpak, en na de pauze een soort van muts die hij later af deed.
Hij maakte ook tussendoor nog even een schilderij, die geveild werd, voor het goede doel.
Hij begon bij 250 euro en zakte steeds met de prijs tot iemand toehapte, en ik was dat niet.
Hij vroeg wie van de aanwezigen nog geen tatouage had, ik stak mijn hand op, samen met nog enkele andere, en daarna vroeg hij wie er graag een tatouage wou, toen daalde mijn hand weer neer.
Iemand uit het publiek werd op het podium gehaald en kreeg er eentje, ik was dat dus niet.
En wat een verhalen had die man, wat een leven!
Vast en zeker wat aangedikt, maar dat hoort zo.
Verhalen vol met geluids en lichteffecten en de tijd vloog voorbij.
Na afloop was er nog alle gelegenheid om met hem op de foto te gaan of een babbeltje te maken.
Daar ben ik dan weer niet zo van, ik ben meer van de verhalen.
Dan is hij toch spoedig hersteld.
zoals je het schrijft was het wel interessant om er bij te zijn.
Je bent een schilder, maar geen verf in een lijst of op je lijf. Hans