Op de zondagavond reed een trekker met aanhanger af en aan, het hele Marktpleinstrand, dat gebruikt werd voor het inmiddels ook alweer afgelopen beachvolleybaltournooi, werd weer afgevoerd, omdat de kermis er aan zat te komen.
Dit zie ik ontzettend vaak en dat vind ik ontzettend fijn.
Uitzicht vanaf de Winschoter Toren d`Olle Witte.
Winschoten, een groene stad.
De Marktpleinkerk uit 1275 op het Marktplein te Winschoten.
De sloop voormalige bibliotheek, met daarin een moskee, twee stichtingen en een jongerencentrum, is deze week een stapje dichterbij gekomen, en de redding een stapje verder weg.
Van 1902 tot 1967 stond er in Winschoten deze watertoren.
Deze miniatuurwatertoren stond altijd in het gebouw van Waterbedrijf Groningen, maar dat bedrijf vertrok. En nu staat het in de Winschoter Toren, waar nog twee schaalmodellen staan van de Winschoter Toren zelf, gemaakt door dezelfde maker als die deze watertorenmodel maakte, namelijk Bakker.
Quandy en zijn weerspiegeling en het spatten der water.
Dit is al gesloopt, ik liet dit gebouw onlangs ook al eens zien, maar toonde toen een andere foto. En ik post er liever af en toe eentje, zodat het even weer herinnerd wordt.
Meestal luister ik op de zaterdagnamiddag naar TROS Muziekcafe, maar nu bevond ik me op dat tijdstip in het Rosarium in het Stadspark alhier in Winschoten alwaar het Rozenfestival gaande was. Ik heb lekker genoten van de rozen, de sfeer, het heerlijke weer en de bluesrock van Woodgrain.
Daarna wandelde ik eens rond over het festival en merkte dat de worstenverkoper aan het zingen geslagen was, via zijn eigen muziekinstaltie in zijn worstenverkoopwagen. Ondertussen wandel ik langs allerlei rozenperkjes, onder andere de Koningin Maxima.
Toen was het de beurt aan Noordpool Troupe. Een deel van het Noordpool Orkest gaven samen met de Troubadoers een concert.
Daarna verlaat ik het gesloten festival dat morgen weer opengaat. ( ik spreek nu over zaterdag 7 juli) Tenslotte nog wat beelden van de beachvolleybaltoernooi, waar maar liefst 80 teams aan deelnamen, op het Marktplein te Winschoten.
Door het raam voor de lift zag ik een tandem staan, met een man en vrouw er bij die op de stadsplattegrond keken. Onderweg naar de kelder bedacht ik dat ik ze wel even kon vragen waar ze moesten wezen, maar toen ik met mijn fiets buiten kwam zag ik dat een mevrouw ze al aangesproken had. Toen ik naderbij kwam hoorde ik dat de vrouw ze vanwege al die wegomleggingen en afsluitingen vanwege rioolwerkzaamheden niet naar behoren kon helpen. Daarop vroeg ik waar de mensen naar toe moesten.
"naar de groenmarkt"
"Dat is een onderdeel van het rozenfestival, ik ga er ook naar toe, volg mij maar"
En aldus geschiedde. Ik fietste in een zo recht mogelijke lijn via een alternatieve doorgangsroute naar de ingang. Ze bedankten me hartelijk en waardeerden de vriendelijkheid.
Ze zochten meteen een plek om de tandem te parkeren en ik heb ze verder niet gesproken of gezien.
De gemeente Oldambt, waar Winschoten de hoofdstad van is, had voor de onlangs gehouden gemeenteraadsverkiezingen een stemwijzer online gezet, ik gebruik daarvan de stellingen voor mijn weblog:
Ieder dorp moet een eigen ambassadeur benoemen als aanspreekpunt voor de gemeente.
Op zich is dat niet verkeerd. De gemeente bestaat uit de stad Winschoten en daar liggen nog een hele zooi dorpen omheen. En daar moet zeer zeker ook aan gedacht worden en als dat op deze manier beter kan, prima.
Want zoals algemeen bekend verdwijnen daar steeds meer voorzieningen, en zo`n ambasadeur kan zich daar dan voor inzetten. Mits de dorpsbewoners dat willen natuurlijk, als die zich liever rechtsreeks tot de gemeente willen wenden moet dat ook mogelijk blijven.
U hoort het beginlied van de televisieserie Opzoek naar Yolanda, gezongen door Jacques Plafond. En u ziet beelden van een eerdere kermis op het Marktplein te Winschoten. Want op de huidige kermis die net weer is afgevoerd stond deze attractie niet.
Op zoek naar Yolanda, Yolanda is zijn leven Op zoek naar Yolanda om haar zijn liefde te geven De kans is maar klein dat ze ooit samen zullen zijn Toch blijft hij op zoek, op zoek, op zoek naar Yolanda
Het is nogal koud voor de tijd van het jaar Maar hij krijgt het ineens warm en dat komt door haar Het is op het perron van dat kleine station Waar hij wordt getroffen, waar alles begon O was hij maar meteen op haar afgegaan Waarom is hij daar toch als versteend blijven staan Ze kijken elkaar aan, ze is ineens verdwenen net zo snel weg, als ze is verschenen
Met zijn ziel onder zijn arm is hij weggelopen Hoe lang houdt hij het vol, hoelang durft hij hopen Op een weerzien met Yolanda, want zo noemt hij haar Is zij slechts een droom, is het allemaal niet waar Maar als zij niet bestaat, naar wie is hij dan op zoek Wie verwacht hij te omarmen achter iedere hoek O, ze hebben het zo fijn in zijn vele dromen Zijn die soms te mooi om ooit uit te kunnen komen
Soms denkt hij heel even, was het maar niet gebeurd Die ontmoeting met haar heeft zijn leven verscheurd Waarom werden zij verliefd als ze elkaar nooit meer zullen zien Moet dit echt zo zijn, is dat hun lot misschien Maar hij wil en hij kan daarin niet berusten Na al die zoete dromen waarin zij elkander kusten Want zij is even gek van hem als hij dat is van haar O dat weet hij zeker, 't is geen droom, het is echt waar
Te beginnen met wat afkoeling in het Sterrebos te Winschoten.
Twee klompen die ik eens droeg, hangend aan de garage die ik eens schilderde.
Broedend vogeltje.
De stadsgracht van Winschoten, weer opengegraven op de plek waar eens de drukkerij van de Winschoter Courant stond.
In het Duits is een groter lettertype wenselijk, dan komt dat wat schreeuweriger over.
Vroeger had een huisarts praktijk aan huis, aldaar was een wachtkamer en behandelkamer en allerhande medicatie en voorzieningen aanwezig, en hij woonde er ook nog. Als de huisarts met pensioen ging verkocht hij de hele boel, ging zelf verhuizen, en een nieuwe dokter nam intrek in de woning en nam de praktijk over.
Tot de laatste huisarts, die ging met pensioen en bleef er wonen, want tegenwoordig hebben dokters gezamelijke groepspraktijken en doen het niet meer aan thuiswerken. Daarom heeft de laatste huisarts deze plaat aan zijn pand laten zetten, zodat het niet vergeten wordt.
Dat is niet dit pand, dit is een heel ander pand, dat al jaren de Bosstraat ontsiert en nu lijkt het helemaal beroerd.
De binnenkant van de middeleeuwse Winschoter Toren d`Olle Witte.
Met dit als uitzicht, met links de achterkant van Het Pleintje, waar Herman Brood zijn muzikale loopbaan begon en inmiddels alweer jaren leegstaat, en rechts de achterkant van de visboer.
