Forbidden
You don't have permission to access this resource.
Tja, ineens is het zover, ik kan geen youtubefilmpjes meer insluiten.
Nu had ik het plan om om de dag een filmpje te plaatsen, afgewisseld met foto`s.
Maar ineens is pivot anders, en ik weet niet hoe ik dat weer goed moet krijgen.
Ik probeer van alles, maar het spoor loopt dood.
Toch poog ik verder.
Tot zover deze mededeling, op naar de volgende.
Eeuwenlang doet de maan haar werk. Ze zorgt voor eb en vloed, is de brenger van licht en waakt over de nacht. Maar wat als ze hunkert naar meer en bereid is haar vertrouwde baan om rond de aarde te draaien hiervoor op het spel te zetten?
In dit stuk ga je met de eigenzinnige en mysterieuze Luna mee op een muzikale reis vol ontdekkingen, confrontaties en verleidingen. Maar, wees gewaarschuwd: niet ieder licht in de duisternis is er één om van dichtbij te bekijken.
De hoofdrol in Luna wordt gespeeld door zangeres en actrice Suzan Seegers. Samen met de rest van de getalenteerde cast zorgt ze ervoor dat ‘LUNA’ deze zomer tot leven komt in de wonderlijke steengroeve in Winterswijk.
Een groots orkest van zo’n 60 muzikanten en een koor van 40 zangers brengen iconische én onverwachte filmmuziek tot leven.
Zojuist las u de tekst van de bijgeleverde folder en heeft u een minuut van mijn vakantie kunnen zien.
Jarig ben je slechts één dag per jaar, maar op een weblog kan ik die dag uitsmeren zo lang als ik maar wil.
Ik was jarig in Winterswijk en fietste die middag naar nabijgelegen Vreden en liep aldaar een rondje om een eeuwenoude kerk.
Steden zijn ouder dan de mensen, mensen komen en mensen gaan, en sommige gebouwen blijven altijd bestaan.
Er is ooit besloten dat de grens tussen Nederland en Duitsland van noord naar zuid gaat, maar hoe verder naar het zuiden des te meer kringelt het van west naar oost, en zo is het ene dorpje Nederlands en daar vlakbij Duits.
Bij de grenspaal aangekomen zag ik dat aldaar Nieuweschans aangegeven wordt, zonder dat verderfelijke Bad en voor.
Dit is een hele oude grenspaal en ook een hele mooie en op een knikpunt.
Allemaal tekst en uitleg er bij, over de Sint Vitus steen, en dat is ook nog eens de beschemheilige van een aantal steden waaronder Winschoten, dat staat dan niet op dat bord, dat vertel ik er even bij.
De zon scheen zo mooi, ik was jarig en ik nam er nog eentje.
Ook maar even van die kant.
En als ik hier ga staan lijkt het de andere kant op te wijzen.
De afstand die ze aangeven klopt niet hoor, het is 150 kilometer ongeveer, maar misschien bedoelen ze de grenslijn.
Ik was tijdens mijn zomervakantie op een zomeravond in het Steengroevetheater in Winterswijk en dit leek me een geschikt moment om een minuut te gaan filmen.
Mijn 51ste verjaardag was tevens mijn laatste vakantiedag. Het was prachtig weer, en we kregen nog een ijsje van een meisje. Zij vertok die dag en het ijs zou smelten dus ging ze het maar uitdelen.
Ik heb al heel veel speciale verjaardagen gehad, zo ben ik eens naar een smurfenpretpark geweest, eens naar het Vaticaan en een dagje Estland, of de Euromast. Dit keer besloot ik om eens een kijkje te nemen in het Duitse stadje Vreden.
Het heeft het zwaar te verduren gehad in de oorlog, want hoewel het stratenpatroon wel middeleeuws aandoet, zijn de panden dat duidelijk niet.
Ik vind het in de vakantie altijd fijn om eens ergens te zijn waar ik nog nooit geweest ben, dus ik wandelde flink wat in het rond.
Ik was wel benieuwd om eens een kerk te zien uit de twaalfde eeuw, maar zoals helaas altijd is er in de eeuwen er na nog steeds aan geklust, dus zoiets bijzonders als de kerk waar ik naast woon zal ik wel nimmer zien.
Maar evengoed was het een prachtig mooie dag om een prachtig mooie foto te maken.
Het is daar net als bij ons, een voetgangersgebied waar ook gefietst mag worden.
Een leuk geveltje en Winterswijk is beide kanten op.
Duitse koffie en Duits gebak.
Het hoogtepunt van de dag kwam nog, dat was het aanschouwen van de sint vitussteen. De aanduiding ‘Renovatum 1753’ wijst op de vernieuwing van de steen in dat jaar. Op een kaart van 1631 werd vermeld dat de steen in 1590 al bekend was. Daarvóór stond er een houten paal mogelijk al sinds 1231 ,de noordelijke punt van de Sint Vitusparochie in Südlohn.
Net op een punt waar de grens weer eens een knik maakt. En omdat ik toch jarig was, er ook zelf maar even mee op de foto.
Tot zover het eerste deel van mijn verjaardag, het volgende deel zal spoedig volgen.
De voorstelling begon om half negen in de regen, daarna bleef het droog tot na de voorstelling na elf uur.
Dit lied kende een hele lange opbouw en tijdens de uiteindelijke ontlading begon ik te filmen. Ik kan nooit weten wanneer het hele podium plosklaps volstroomt en wanneer niet, en een minuut is zo weer voorbij, dan gaat ie weer in mijn broekzak.
