Kijken
Kom ik op zomaar eens zondagavond uit bad en stal meer voor de tv, is er een reisprogramma op.
Een meisje stapt uit een autootje en schudt de hand van een daar al reeds klaarstaande meneer.
Hoezo spontaan? Of was de cameraman vooruit gereden?
En later weer, rijdt de dame ergens naar toe, zien we haar rijden, gefilmd van de zijkant van de weg.
Ja, het leidt onzettend af.
Willen ze nou een documentair programma maken of is het een speelfilm?
Irritant, me zo willen verneuken.
Ik zie in de gids dat ik op een ander net moet zijn voor een reisprogramma.
En ik bevind me ineens in Turkye, kijkend naar Syrie, en in Griekenland, kijkend naar Turkye.
Ik zie vluchtelingen, ik zie hoe ze Europa dichtimmeren, en dichthekken.
Ik zie hoe de Grieken ze opvangen en loslaten.
Ik zie hoe Grieken de waarheid mopperen dat we in een crisis zitten en echt niet op ze te wachten.
En ik zie iemand die zegt dat we mensen niet kunnen laten stikken als ze toevallig elders geboren zijn.
We leven met elkaar op aarde, en met elkaar moeten we er wat van maken.
We zijn allemaal tot allemaal veroordeeld.
Ja, en dan denk ik weer aan het begin van dit logje.
Hoe BNN mensen plat wil vermaken en hoe de VPRO keihard op zoek gaat naar de diepste diepgang.
Tja, en voor allebei zijn er liefhebbers.