Een avondje theateR
Ik kende Ellen ten Damme, zoals de meeste van ons, van radio en tv.
Zeer onder de indruk was ik van de geheel gezongen film, De tranen van Maria Machita.
Zo onder de indruk dat ik de cd er van aanschafte.
En zo af en toe komt ze weer ergens opdraven, en als ik dan zo haar wikipedia doorlees herinner ik me er wel weer dingen van.
Ze trad al op tijdens de opening van De Klinker, daar was ik niet bij aanwezig, en ik nam me voor: als ze hier weer komt zal ik haar bezoeken.
En vrijdagavond was het dus zover.
Ze begint haar optreden zingend, ineens vanauit het niets, dus geen opkomst of niks.
Er zijn acht bandleden, violen en blaasintsument een drummer en gitaar en toetsen, en zij kunnen allen ook nog zingen.
En Ellen speelt viool, en Ellen danst en voornamelijk Ellen zingt.
Wat kan ze dat prachtig en wat is muziek uit Frankrijk en Duitsland toch fijn, een verademing in deze Amerikaanse wereld.
En ook fijn om al die instrumenten te horen en eens op de indiviuen te letten. wat maken ze er toch een prachtig geheel van.
En ineens is het pauze.
Al plassend zie ik altijd welke voorstellingen deze maand zijn.
Na de pauze gaat ze lekker verder en heel even lijkt er geen einde aan te komen, maar dat komt toch.
Ik zag in hun optreedlijst dat ze op eeste en tweede kerstdag optreden in Amsterdam.
De mensen die dan in de zaal hun kerstavond doorbrengen zien wat ik nu al zag, en dat is werkelijk overrompelend.
Na de voorstelling ga ik naar buiten en ik zie de taxi`s al klaarstaan.
Ik ga lopend naar huis.
En alhier de film De Tranen van Maria Machita uit 1991.
In Duitsland en Frankrijk hebben ze toch ook Amerikaanse muziek, zodat je Amerikaanse muziek met een omweg heb gehoord? Of heb ik het toch weer verkeerd begrepen?