XitteRend

Winschoten had allure, maar benadrukt nu vooral de helaasheid der dingen.

Het Groningse stadje Winschoten viert tweehonderd jaar stadsrechten, maar door de vernieuwingsdrang is er weinig dat herinnert aan toen. ‘Winschoten is in een generatie zijn geheugen kwijtgeraakt.’

Aldus een artikel in Trouw, wat verder onleesbaar is omdat het achter een betaalmuur staat.
En deze zinnen sporen me niet aan tot betalen.

Wat ik wel weet is dat ze in de vorige eeuw teveel gesloopt hebben om ruim baan te maken voor vernieuwing, wat inmiddels alweer zo gedateerd was dat het opnieuw vernieuwd is.
Maar vergeet niet, er zijn in Winschoten nog altijd bijna 50 rijksmonumenten en veel beeldbepalende panden.

De Langestraat is een slingerende winkelstraat omdat het gebouwd is langs ooit een riviertje De Rensel, en die straat is gewoon goed bewaard gebleven, en de Torenstraat net zo.

En ooit stonden er tientallen molens, nu nog drie.
Het is geen Bourtange, waarin je echt terug in de tijd gaat, maar het is toch ook niet zo negatief als de Trouw doet vermoeden.
Het mag dan wel niet meer zo mooi zijn als het was, en als het dus zou kunnen zijn, maar mooi is toch ook een kwestie van smaak, we maken er van wat we kunnen en we zijn nog steeds de mooiste stad ter wereld, anders was ik wel ergens anders gaan wonen.

Bovendien is Winschoten heel bijzonder, dat is elke stad natuurlijk, maar hier zijn veel dingen onlogisch, wat het wel verrassend maakt, zo is de overgang van centrum naar buitenwijk niet zo strak als elders.